Для чатырох пакаленняў мужчын сям’і Адзярэйка Навагрудскі завод газавай аппаратуры стаў родным

Для чатырох пакаленняў мужчын сям’і Адзярэйка Навагрудскі завод газавай аппаратуры стаў родным

Для чатырох пакаленняў мужчын сям’і Адзярэйка Навагрудскі завод газавай аппаратуры стаў родным

10 декабря 2020 3422

Гонар і апора прадпрыемства – дынастыі, у якіх з пакалення ў пакаленне перадаюцца вопыт, веды і ўменні. Адмысловыя адказнасць і стараннасць выдзяляюць дынастыю Адзярэйка, у якой ужо чатыры пакаленні мужчын працуюць на Навагрудскім заводзе газавай апаратуры.


Родапачынальнік працоўнай дынастыі Аляксандр Аляксандравіч Адзярэйка прыйшоў на завод яшчэ ў пачатку 70-х. Малады слесар-зборшчык адразу ўліўся ў калектыў прадпрыемства, якое стала для яго родным. На той час увесь завод размяшчаўся на былой старой пляцоўцы, а прадукцыя – бытавыя газавыя балоны, рэдуктары, вентылі, як і сёння, была запатрабаванай. Брыгада, у якой працаваў Аляксандр Адзярэйка, выпускала рэдуктары для газавых балонаў.


– На завод бацька прывёў мяне яшчэ ў школе, – расказвае Уладзімір Адзярэйка і паказвае фотаздымкі, зробленыя ім (на той час школьнікам) на прадпрыемстве. – Станкі ў памяшканні цэха стаялі блізка адзін да аднаго, і за кожным працаваў чалавек. Як і многія іншыя, бацька не лічыў сваю работу цяжкай, хаця ўручную закруціць кожную гайку не так проста было, і ніколі не скардзіўся. Наадварот, ганарыўся тым, што працуе на адным з буйнейшых прадпрыемстваў горада, ды і заробкі былі добрыя.


На старым фотаздымку – брыгада, у якой працаваў Аляксандр Адзярэйка. Калектыў практычна жаночы. Прыгожыя, з усмешкамі на тварах і светлымі позіркамі – разам на рабоце, пасля змены і на святочнай дэманстрацыі. Здаецца, зусім іншы свет, іншая эпоха. Аднак і праз паўстагоддзе ў сям’і Адзярэйка не толькі захоўваюць памяць аб бацьку, але і працягваюць працоўныя традыцыі.


Любі сваю справу і рабі яе сумленна

– Лепшага прадпрыемства ў горадзе, чым наш завод, няма. Гэта маё меркаванне з гадамі толькі ўмацоўваецца, – лічыць Уладзімір Адзярэйка. – А на заводзе я ўжо трыццаць восем гадоў, так што магу параўноўваць. Ва ўсе часы жыццё тут бурліла: будаваліся цэхі, выпускалі новыя віды прадукцыі ды і пасля работы шмат цікавых мерапрыемстваў ладзілася.

Трэба адзначыць, што для Уладзіміра Аляксандравіча шлях да прафесіі быў няпростым і аб рабоце слесара ён не марыў. Перш атрымаў прафесію фатографа, аднак, маючы тэхнічныя здольнасці, вырашыў паспрабаваць свае сілы на вытворчасці.


– Вядома, калі пачынаў заточнікам, былі цяжкасці, аднак з часам прыйшла ўпэўненасць у сваіх сілах, ды і бацька падтрымліваў. А ў 2000 годзе перайшоў працаваць аператарам фрэзернага станка – на той час гэта быў першы на заводзе станок з лічбавым праграмным кіраваннем. І тое, што яго даверылі мне, сапраўдная ўдача, – падкрэсліў Уладзімір Аляксандравіч.

Разважліва, з лёгкай усмешкай, засяроджваючы ўвагу на шматлікіх падрабязнасцях, Уладзімір Адзярэйка расказваў пра тое, як асвойваў новы станок. Заставаўся пасля змены, вывучаў праграміраванне, спрабаваў пісаць першыя праграмы – сказаць, што было складана, нічога не сказаць. Аднак, дзякуючы сваёй працавітасці і ўпартасці, усе тонкасці новай справы асвоіў. Пры гэтым знаходзіў час і на захапленні. Мотатурыст са стажам, ён разам з жонкай Таццянай Дзмітрыеўнай, якая таксама працавала на заводзе, на матацыкле ІЖ аб’ехаў Беларусь, Каўказ, Карпаты.


– Работа з металам патрабуе тэхнічных здольнасцей і асаблівага складу характару, – перакананы Уладзімір Адзярэйка. – Цяпер кірую станком літаральна з закрытымі вачамі, быццам на піяніна іграю. Аднак ад памылак ніхто не застрахаваны. Галоўнае – ніколі не апускаць рукі і ўмець знайсці выйсце з любой сітуацыі. І сына вучыў: любі сваю справу і рабі яе сумленна.

Сёння Уладзімір Адзярэйка па праву лічыцца адным з вопытнейшых работнікаў завода, які перадаў асновы прафесіі не аднаму пакаленню маладых інструментальшчыкаў. Ён аднолькава патрабавальна і строга, нягледзячы на роднасныя сувязі, ставіцца да любога з калег. Але ў першую чаргу – з павышанай патрабавальнасцю да сябе. Напэўна, галоўны сакрэт прафесійнага поспеху Уладзіміра Адзярэйкі – гэта любоў да справы.

Выпрабаванне металам

Услед за старэйшым братам на завод прыйшоў і Андрэй Адзярэйка, які таксама стаў працаваць у інструментальным цэху. Выбар невыпадковы – работа з жалезам прыцягвала сваёй складанасцю і разнапланавасцю.


– Я па прафесіі аўтакранаўшчык, пэўны час працаваў у МПМК, аднак усё ж лёс прывёў мяне на завод, – расказвае разьбашліфоўшчык Андрэй Адзярэйка. – Пачынаў працаваць токарам, а затым перайшоў на станок, які наразае разьбу на самыя розныя дэталі. Такі станок адзіны на прадпрыемстве, так што прастойваць ён проста не можа. Самае складанае – наладзіць работу і правільна настроіць параметры. І дакладнасць тут вымяраецца ў тысячных долях міліметра.

За амаль трыццаць гадоў работы Андрэй Адзярэйка ўжо на слых вызначае малейшае адхіленне ў рабоце станка і, калі патрэбна, вырашае праблему, каб усё працавала без збояў. Аднак сваю напружаную і такую адказную работу ён не лічыць цяжкай, бо шчыра захоплены справай і адданы ёй. На прадпрыемстве працуе і яго жонка Наталля Вітальеўна, яна інжынер аддзела працы і заработнай платы.

На думку Андрэя Аляксандравіча, каб працаваць з металам, патрэбен талент, пэўныя здольнасці, якія даюцца чалавеку ад Бога. Безумоўна, без цярпення, уважлівасці, адказнасці справа не будзе ладзіцца, аднак перш за ўсё – любоў да «жалеза». А ў дынастыі Адзярэйка гэты набор якасцей – сямейная адметнасць, можна так сказаць, асаблівы скарб. Таму, напэўна, і сваё выпрабаванне металам прадстаўнікі гэтай дынастыі праходзяць з годнасцю і застаюцца на заводзе на ўсё жыццё

Прафесія ў спадчыну

Сёння сямейную справу працягвае ўжо Дзмітрый Адзярэйка, які, як і бацька Уладзімір Аляксандравіч, працуе аператарам фрэзернага станка. Любоў да справы і прафесійнае майстэрства яму, можна сказаць, перадаліся ў спадчыну.


– Аб тым, што некалі буду працаваць на заводзе, не думаў, – шчыра прызнаўся Дзмітрый Уладзіміравіч. – Па адукацыі я радыёмеханік і спачатку шукаў сябе ў гэтым накірунку. Калі дванаццаць гадоў таму прыйшоў на завод, уразілі маштабы прадпрыемства, яго магутнасці і чалавечы патэнцыял. Пачынаў слесарам-зборшчыкам, потым перайшоў на станок з лічбавым праграмным кіраваннем. Прызнацца, не адразу пагадзіўся, бо адказнасць вялікая. Нязначная памылка – і дэталь ідзе ў брак. Да таго ж неабходна было навучыцца праграміраванню. Безумоўна, многае пераняў ад бацькі, які дапамог асвоіць справу.

Дзмітрый Адзярэйка ўпэўнены, што работа павінна быць цікавай, дапамагаць прафесійна расці і ўдасканальваць свае навыкі. Аднак, каб стаць сапраўдным інструментальшчыкам, спатрэбіцца гадоў дзесяць. І гэта праца для асаблівых людзей.

– З’яўляецца новае абсталяванне, новыя віды прадукцыі, так што вучыцца прыходзіцца пастаянна. Бывае, работа «не адпускае» і дома: думаеш, аналізуеш. Кожны дзень адкрываеш для сябе нешта новае, здараецца, што на працягу месяца няма такога дня, каб выпускалі аднолькавыя дэталі. А тое, што побач працуе бацька, не толькі падтрымка, але і вялікая адказнасць, – упэўнены Дзмітрый Уладзіміравіч

Адзіны з сям’і, хто мае адукацыю, звязаную з металам, – Раман Адзярэйка. Самы малодшы ў дынастыі, ён працуе слесарам-інструментальшчыкам на прадпрыемстве зусім нядаўна, аднак вельмі ганарыцца, што працягвае сямейную справу.


– У Наваполацкім політэхнічным каледжы атрымаў прафесію токара і вырашыў вярнуцца ў Навагрудак, – падзяліўся Раман. – Калі паўстала пытанне, куды ісці працаваць, на сямейным савеце было вырашана – на завод. Са слоў бацькі ведаў, што на прадпрыемстве і работа цікавая, і ёсць магчымасць атрымаць добрую прафесію. Стараюся працаваць сумленна, каб не падвесці родных і калектыў.

– Для мяне ганарова, што сын і ўнук працягваюць маю справу на родным заводзе. Хочацца, каб прадпрыемства рухалася наперад, з’яўлялася новая прадукцыя, а людзі з задавальненнем ішлі на працу. Магчыма, некалі ўнук заменіць мяне і свой станок я з радасцю перадам яму. Было б толькі здароўе, – пажадаў напрыканцы Уладзімір Адзярэйка.

Алена Ганцэвіч, «НЖ»